Σαν παιδί, ξύπνησα ξημερώματα να δω, αν όλα ήταν λευκά. Τράβηξα τη κουρτίνα με ά…
Σαν παιδί, ξύπνησα ξημερώματα να δω, αν όλα ήταν λευκά. Τράβηξα τη κουρτίνα με άγχος. Χαμογέλασα, έβαλα καφέ και κάτι σοκολατένια μπισκότα και έκατσα από τις 6 μπροστά στο παράθυρο.
Το χιόνι ήταν πολύ λίγο, αλλά η ανάγκη όλων για κάτι χαρούμενο, μεγάλη. Την κατανοώ την υστερία των τελευταίων ημερών.
Θυμήθηκα ότι, λίγα χρόνια πίσω, είχαμε στη Κηφισιά 40 πόντους χιόνι. Τότε ήμουν Αντιδήμαρχος Πολιτικής Προστασίας και σχεδόν σε κατάσταση κρυοπαγήματος, έτρεχα με την υπηρεσία, να ανοίξουμε τους δρόμους.
Ακόμα πιο πίσω, θυμάμαι σαν παιδί, να φτάνει το χιόνι μέχρι τη μέση μου, και με τα παιδιά της γειτονιάς, να πηγαίνουμε στις απότομες κατηφόρες της πόλης, να «στρώσουμε» το χιόνι και με απλές σακούλες σκουπιδιών να γλιστράμε πάνω τους. Πραγματική απόλαυση..
Τώρα το χιόνι ήταν πολύ λίγο, αλλά για πρώτη φορά, έκατσα τόσο επίμονα να το παρατηρήσω.
Είχα τη στιγμή που έψαχνα, τη στιγμή να μελετήσω τη χρονιά που πέρασε. Το 2016 ήταν δύσκολο, το πιο δύσκολο από όλα. Πιστεύω όμως, ότι αν ξέρεις τα «γιατί» σου, αντέχεις -σχεδόν- όλα τα «πως».
Κατά τις 8, το χιόνι άρχισε να πέφτει από τα δένδρα, ήξερα πως έλιωνε. Δεν έπρεπε να το δω αυτό. Έκλεισα τη κουρτίνα, και γύρισα στο κρεβάτι.
Καλή χρονιά και Καλή ξεκούραση σε όλους!
