Έκατσα δίπλα της, από θαυμασμό αλλά και περιέργεια. Και εκείνη, για μεσημεριανό …
Έκατσα δίπλα της, από θαυμασμό αλλά και περιέργεια. Και εκείνη, για μεσημεριανό σε ένα σελφ-σέρβις, ο θεός να τη κάνει ψησταριά, πίσω από το Hilton.
Εκείνη, κάπου στα εβδομήντα. Ελαφριά βαμμένη, φορούσε ένα μοβ ταγεράκι, διακριτικά μπιζού και τα μαλλιά της φουντωτά (κλασικά λόγω κρεπαρίσματος).
Η κρίση.. την είχε αγγίξει, φαινόταν. Την ίδια όμως, το θέμα αυτό, δεν την αφορούσε.
Μίλησε στη μετανάστρια υπάλληλο με ευγένεια, άφησε τα ρέστα για φιλοδώρημα, έβαλε πετσέτα στα πόδια για να φάει, και σκούπιζε διακριτικά τα χείλη της.
Βρίσκεται εδώ, αλλά δεν είναι εδώ. Δεν την ακουμπά ο βρώμικος χώρος. Είναι αρχόντισσα και γνωρίζει πως τα χρήματα δεν κάνουν τους ανθρώπους. Δεν εκπαιδεύτηκε στο θράσος και την ευκολία των προηγούμενων δεκαετιών.
Στο τραπέζι δεν ήταν μόνη.
Κάποια στιγμή απλώνει το χέρι και ακουμπά τρυφερά το χέρι του μεγαλύτερου άντρα δίπλα της.
Πολύ αργά και με δυσκολία αυτός γυρίζει προς το μέρος της.
Εκείνη τον κοιτάζει λέγοντάς του «χρόνια πολλά, αγάπη μου..»
Ήταν τα γενέθλια του.
Οι καιροί αλλάζουν. Οι κοινωνίες γίνονται πιο δίκαιες. Βάζουμε ορόσημα για να θυμόμαστε. Ξεχάσαμε όμως κι αφήσαμε πίσω μας πράγματα που έκαναν την Ελλάδα δυνατή. Ξεχάσαμε την ευγένεια, την αξιοπρέπεια, το σεβασμό.
Χρόνια πολλά στις γυναίκες που μας τα θυμίζουν.
