Οι ρίζες

Η οικογένεια μου δεν είχε παράδοση στη πολιτική, το αντίθετο μάλιστα. Ήταν καταρχήν αρνητική στην «εμπλοκή μου» με αυτήν.
Κι όμως, κατά ένα τρόπο αισθάνομαι ότι οικογενειακές μνήμες από κάθε πλευρά  συναντήθηκαν και διαμόρφωσαν  την επιλογή μου.

Από τον παππού Βασίλη κράτησα την έγνοια και την αγάπη του για τον άνθρωπο.
Τον θυμάμαι να με συμβουλεύει και να με παρακινεί να ακολουθήσω το επάγγελμά του – όπως έκαναν οι γιοι του, όπως έκαναν γενιές τώρα, σχεδόν όλοι στην οικογένειά του. Για τον παππού, τον πατέρα μου, τους θείους η Ιατρική ήταν μονόδρομος αν ήθελες να είσαι χρήσιμος και ωφέλιμος. Αν τον είχα σήμερα κοντά μου, θα προσπαθούσα (μάταια, μάλλον) να τον πείσω για τη δύναμη που έχει η πολιτική να «θεραπεύσει» την κοινωνική ζωή.

Από τον άλλο παππού, θυμάμαι την ανάγκη του για Δικαιοσύνη.
Για τον παππού τον Γιώργο Καραμάνο, η ζωή γινόταν αφόρητη όταν κυριαρχούσε η αδικία. Το πάθος για το δίκαιο τον οδήγησε στην Ανώτατη θέση της Δικαιοσύνης. Για τον ίδιο, τον προπάππο και τη μητέρα μου η Νομική ήταν ο  τρόπος σεβασμού στον Άλλο. Αν τον είχα σήμερα κοντά μου, θα μαλώναμε που δεν ακολούθησα νομικές σπουδές και όσο κι αν προσπαθούσα να τον πείσω ότι η πολιτική μπορεί να εφαρμόσει το δίκαιο, εκείνος θα επέμενε στη δική του υπερασπιστική γραμμή.